Genç bir kız gibi tazeydiler. Üç kuruş için kirletildiler.
Paha biçildi renklerine ve her renkle sevgiyi ölçtüler.
Hüzün dolu bir morg gibiydi çiçekçinin vitrini.
Ve burada ölüler satılmayı bekliyordu.
Düşünmüyordu insanlar. Sevgi hayattı. Sevgili candı ve ölü bir güzel, sevgiliye ikram olunmazdı.
Vitrindeki çiçekler bilmiyordu dallarında sevilmeyi ve onların dünyasında bilmemek ayıp değil, ölüm demekti.
Unutuyordu insan söylediklerini, daha kulağına ulaşmadan.
Dalında güzel duran güzeller, bir güzel için kucağa düşüyordu.
İnsan "güzel"den anlamıyordu.
Emir Fatih KARAŞAHAN
Temmuz 2012 - İstanbul
http://twitter.com/emirfatih
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz için teşekkür ederim. En kısa zamanda kontrol ederek yayınlamaya çalışacağım. İyi günler...