Yalnızlığı karanlıkta oturmuş, bekliyor buldum.
"Yine mi sen? Yine tek başına mı geldin" diye sordu utanmadan.
Duymamazlıktan geldim. Oturdum yanına.
Odada yalnızlığın sesi... Bir bardak çayla geleceği hayal ettim.
Dinledim odada ne varsa. Daha çok olmayanlar duyuluyordu. Elimdeki soğuk bardak, yokluğuna boğuluyordu.
İnsan hep ışık arıyor yüreğine. Fenerler, o elimizde tuttuğumuz küçük ışıklar; canavarlar doğuruyor gökyüzümüze. Güneş lazım kalbimize. Hayat veren bir güneş. Sesimize yankılar değil, bir cevap veren lazım.
Karanlıkta oluyor canavarlar. Hep bizim yüzümüzden, hep küçük fenerlerimizden çıkıyorlar.
Kulaklarımız sağırlaşıyor korkudan. Duyamıyoruz cevapları. Yalnızlık konuşuyor durmadan. Susturamıyoruz olanları.
Kapattım feneri. Karanlığa gömüldü oda. Canavarlar artık yoktu. Korkularım susmuştu.
Yalnızlığı da göremiyordum artık ama hissediyordum o sinsi gülüşünü.
Biri olmalıydı, yalnızlığı sonsuza dek öldürecek öldürecek.
http://twitter.com/emirfatih
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz için teşekkür ederim. En kısa zamanda kontrol ederek yayınlamaya çalışacağım. İyi günler...