Hayat insanın durduğu yerde olmuyor her zaman. Ya biz onu terketmiş oluyoruz. Ya hayat bizi... Bazen başkalarının hayatına misafir oluyoruz. Bazen sığıntı... Bazen kopamıyoruz başka hayatlardan, asalak oluyoruz.
Zaman hayatın bir ölçüsü olmasına rağmen, hayat zamanın ölçüsü olamıyor. Hayatın içinde aynı ölçüler uzayıp kısalıyor. Hayatı zamanla ölçüyoruz ama insan zamandan bağımsız kalabiliyor. Zamanın çarkları arasından kurtarabiliyor paçasını. Ve bazen geçmiş yada geleceğin çarkları arasına kaptırabiliyor kafasını.
İnsan, hayat, zaman; beden, akıl, kalp... Birbirinden bağımsız birbiriyle anlamlı...
Ve bazen dağılıyor hepsi; insan durduğu yerde olamıyor her zaman.
Geriye toplamak kalıyor. O da insana kalıyor. Dağıtan o olmadığı halde... Toplamak için zaman gerekiyor, zamanı kullanmak için akıl, aklın çalıştıracağı bir beden, bedeni çalıştırmak için bir kalp - ki sevsin mi çalışsın mı?- ve hepsi için hayat gerekiyor, ve hepsi hayatı vaad ediyor.
Darmadığın hayatı anlamlandıran her şey birbirinin sebebi olurken aynı zamanda sonucu da olabiliyor. Ama insan durduğu yerde olmuyor her zaman. Bazen de saklanıyor...
16 Ağustos 2012 - İstanbulEmir Fatih Karaşahan
http://twitter.com/emirfatih
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz için teşekkür ederim. En kısa zamanda kontrol ederek yayınlamaya çalışacağım. İyi günler...