Kanım yavaş, dilim ağır olsa da kalbim duvarlarını zorluyor kafesinde bir kuş gibi. Gözlerinin içinde geçirdiğim o sıcak bir kaç dakikayı unutmaktan aciz, elinden içtiğim bir yudum suya hasret kurak bir çöldeyim şimdi. Son nefesini vermeye aldıkları kadar yakın, yarası açıkta bir yaralı. Yol uzun, ben yaya, sana yürüyorum.
Bir hükümdar kadar hâkim olmak isterken hayata, olmadığımız bir kimliğin sol üst köşesinde hapis fotoğraflarımız. Adımızı yanımıza alıp düştüğümüz yolculukta doğumumuz kadar belli değil son kullanma tarihimiz. Yaşımıza rağmen tecrübeli yaşımıza rağmen genç olmaya çalışırken yaşımıza rağmen sevmeye mecburuz birbirimizi. Birimiz diğerimiz için yaratıldığından ya da bir tarafımız öteki yarımızı tamamladığından. Elma derler hani bir yarısı ve diğer yarısı… Aynı ağaçtan, aynı kaynaktan, aynı sanattan...
Ne çok söylesem sana ne az gelirdi. Kırmızı, sarı, mavi de olduğu gibi... Bir yokuşu çıkıyorum nefes nefese... Belli ki yüksek tepe, bilmem en yükseği mi ama yüksek işte. Yukarda insan huzur mu bulur, an gelirde düşer de cesedimi bulunur.
Ama bilemez insan yukarda ne olduğunu, ne olacağını, çıkmak gerekir sadece... Olurda kaybedersem düşüncesi kemirirken beynini yıllar sonra ah etmemek için şimdi etmek ister edeceğini. Bir yokuş, yol uzun, hayat verecek su tam da senin kadar uzak... Ellerim yara bere, belki sen diktin dikenleri belki hayat sundu bu kanlı yemini...
Sen dur orda... En azından ordasın... Kafamı kaldırıp semâya baktığımda tepenin ardındaki parıltını görüyorum en azından. geceleri yıldız gündüzleri ışık oluyorsun nurefşanından... Bir ümit beliriyor seferinde ümidim oluyorsun.
Bir deniz feneri gibi ordasın biliyorum. Sana doğruyum işte... Kıblem oluyorsun hayat seferinde...
Emir Fatih Karaşahan
http://twitter.com/emirfatih
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz için teşekkür ederim. En kısa zamanda kontrol ederek yayınlamaya çalışacağım. İyi günler...