Ölüm Kollarında Güzeldir

Keyifsiz kızıl bir gecenin ortasında mutsuz türküler söylüyor sigaram ve ben kendimi mutlu hissettirecek şeyler düşünmeye zorluyorum. İçimde hasret, dilimde hicran. Kusursuz değilim elbet. Abartıyorum özlerken… Birinde karar kılamıyorum özlemin, her türlüsünü yaşıyorum. Hicranlar bestesiz kalıyor, çok olunca yetişemiyorum. Uzanıp koparamıyorum dalından gülümsemeleri.


Susuyorum konuşamayınca. Suskunlukla suçlanıyorum. Konuşuyorum, yetmiyor duygularıma. Kanım duruyor. Kilitleniyorum. Zehirleniyorum. Yine de susuyorum. Özlemelerin anlamsızlığından bahsediyor sevenler, dile getirilmedikten sonra. Asıl mana sustuğumda başlıyor oysa...

Karanlığın cazibesine kapılıp kaybolmaya yüz tutmak istiyorum. Adım adım giderken kelimelerim, düşüncelerim koşuyor peşimden. Korkuyorum. Kaçıyorum acizliğimden. Yakamda ıslak hasretlerim. Ağlamamaya yemin ediyorum her seferinde. Gözlerimde acı...

Ağlıyor muyum ne?
Yok canım, ağlamıyorum…

Yanağımda kovalamaca oynayan damlalar yalanlıyor sözlerimi. Kanıyorum yavaştan. Sızım sızım hissettiriyor yalnızlık kendini. Korkuyorum ölmekten. Hayallerim de benimle ölecekmiş gibi geliyor. Yaşasınlar istiyorum nedense. Bensiz anlamı olmadığını bildikçe… Şimdi gidiyorum desem, kim ilgilenecek onlarla. Kim yeşertecek tekrar tekrar. İnsan bu kadar mı müptela olur ıstıraba…

Ağzımda tuttuğum gül olsa dikeni batıyor avurtlarıma. Her nefes alışım ıstırap her nefes alışım yokluğunu oturtuyor içime. Seni sende arıyorum, sen de yoksun sende. Bir kayboluşun iki karakteri gibi yaşıyoruz hikâyemizde… Yürüyorum karanlığa, ta ki siluetim silinene dek. Yavaş yavaş ölür gibi geliyorum sana. Olurda gelemezsem, bu not senin için: “Son ana kadar sevdim.” Belki de yetişirim sana. Ölümün en güzeli yanında ölmektir, hele ki kollarında…

Emir Fatih Karaşahan
http://twitter.com/emirfatih