yağmurlu bir sabahtı.
Her gün kadar doğal,
her gün kadar soğuktu
ve duygularım hiç olmadığı kadar ıslaktı.
Aşıktım nedensiz
ve bu yara taze değildi,
yıllar önce vurulmuştum...
Sokaklar ıslak,
gözlerim nemli,
suskundum...
Ve derinden derine kanıyordum,
terliydim,
yorgundum,
derinden derine adını soluyordum.
Bir çiçektim,
yağmur sonrası filizlenmiş;
inceden inceye soluyordum.
Elim evinin üzerinde,
parmaklarım kanı durdurmaktan aciz,
dilim son anımı şahit tutmak istercesine
adını sayıklıyordum.
Ölürken seni,
Her zamankinden daha çok seviyordum
Önce sesim kısıldı,
Sonra gözlerim karardı,
Yavaş yavaş ölüyordum;
ve hala seni çok seviyordum
Üşüyordum...
Kan çekiliyordu damarlarımdan,
Sıcaklığını arıyordum,
Ölürken ellerini istiyordum avuçlarımda,
ve çektiğim son nefesin
sana ait olmasını istiyordum.
Yoktun,
Ölüyordum...
Yalnızdım,
Yanımda istiyordum...
Kimsesizdim,
Bir köpek kadar isimsizdim...
Ölüyordum,
ve her şeye inat sevmiştim...
Emir Fatih Karaşahan
http://twitter.com/emirfatih
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuz için teşekkür ederim. En kısa zamanda kontrol ederek yayınlamaya çalışacağım. İyi günler...