Kalbim Isıtmıyor Ellerimi

Yüreğimden göçtü sevda kuşları… Hani sevgi iklimlerine göçüp duran kuşlar, kış gelince. Sanma ki bende aşk kalmadı. Sanma ki kış mevsimidir bende. Mevsimsiz göçtü kuşlarım. Seni bulmak için çıktılar yola. Geri dönmek üzere gittiler…

Yüreğimden göçtü kuşlar. Belki de beni sadece onlar anladılar. Sevdim çünkü seni sensiz. Öyle sevdim ki varlığın gerekmiyordu aşkıma. Ki istemedim. Demedim “bulun sevgilimi.”

Benim iklimim sıcaktır. Sevgim tamdır. Gerekmez cisim, meyl-ü meşke… Akar gider gönlüm. Meyleder sevgiliye ve bende sevgili tektir. Arar durur da, bulmak gerekmez. Kalbi kırık bir aşık, aşkı bulduysa maşuk aramaz. Bilir çünkü, aramakla bulunmaz.

Kaşın, gözün, endamın… Eşkalini vermedim kimseye. Kuşlar düştü yola, sadece meraktan… “Kim” dediler. “Kim böyle sevilen?”  “Kim böyle sevilir?”

Ben anlatmıştım aşkı. Soğuk bir kış gecesi… Gönlümün alevi etrafına tüneyip dinlemişlerdi.

Bilge olanı şöyle demişti sabaha kavuşma noktasında:

“Yüreği yanan bir adamın, elleri üşümemeli.”

Boştu ellerim ve şikayetçi değildim. Kıyamadı kuşlar, yol hazırlığı başladı.

Yüreğimden göçtü kuşlar. Ne zamandır yoklar. Belki senden dinliyorlar aşkı. Belki soğuk bir gecede ellerini ovuşturarak anlatıyorsun aşk nasıl olmalı. Belki yüreğinde ısıtıyorsun kuşlarımı. Belki de arıyorlar hala. Bilmiyorum.

Giden kuşlardan dönen olmadı.

Yüreğim ürperiyor. Hava soğuk. Gecenin dumanına karışan sigaramın dumanı dağılıyor. Ben dağılıyorum. Yanan kalbim ısıtmıyor ellerimi. 

Üşümeye razıyım da, bir aşık yalnız kalmamalı. Aşkı anlatmalı durmadan. Üşüdüğünü bir gören olmalı. Kuşlar dönse bari…

Emir Fatih Karaşahan

Ekim 2012 - Van

http://twitter.com/emirfatih